Zainspirowały nas warsztaty, dotyczące bezpieczeństwa w sieci oraz zagrożeń, które czyhają także na naszych rówieśników. Przeraziło nas to, z jak wielu rzeczy nie zdawaliśmy sobie sprawy. Uświadomiliśmy sobie, jak wiele informacji o nas można znaleźć w Internecie, nie zawsze w zakresie, który nam odpowiada.Teraz chcemy uświadomić innych o zagrożeniach, które czają się na nich po drugiej stronie ekranu. Stwierdziliśmy, że filmik będzie najodpowiedniejszą formą przekazu, atrakcyjną dla młodych odbiorców.
Nasz projekt polegał na stworzeniu dwóch filmików o podobnej tematyce lecz odmiennym przekazie. Pierwszy filmik, stworzony przez dziewczyny, zawiera parodie piosenki Margaret – „Wasted” i opowiada historie nastolatków, którzy stali się pośmiewiskiem w sieci. Piosenkę opublikowaną za pośrednictwem YouTube.pl obrazują wykonane przez nas ilustracje. Robiąc ten filmik naszym celem było uświadomienie młodzieży o tym, że każdy może stać się ofiarą tzw. internetowych hejterów.
Drugi filmik, stworzony przez grupę chłopców, dotyczy uzależnień od sieci. Jego celem jest przekazanie innym zagrożenia związanego z nadużywaniem Internetu, co może często skutkowąć utratą kontaktu z rówieśnikami i realnym światem. Wspólnie nakręciliśmy teledysk opowiadający o chłopcu, którego pochłonął wirtualny świat oraz zaśpiewaliśmy do niego piosenkę, zmieniając słowa utworu „Długość dźwięku samotności” zespołu Myslovitz.
Po przygotowaniu filmów przeprowadziliśmy szereg warsztatów dla uczniów naszej szkoły oraz dzieci z fundacji „Arka”, na których rozmawialiśmy o niebezpieczeństwach związanych z korzystaniem z Internetu, mocnych i złych stronach tego typu rozrywek oraz wykonanych przez nas filmikach.
Chcieliśmy zwrócić uwagę na nadużywanie sieci i utratę kontaktów z innymi. Projekt można kontynuować na godzinach wychowawczych, a przygotowane filmy wykorzystać podczas innych warsztatów o podobnej tematyce. Pani dyrektor zaproponowała, by naszą pracę przedstawiać uczniom podstawówek w ramach dni otwartych naszej szkoły. Co więcej, piosenkę wykonaną przez dziewczyny opublikowaliśmy już w Internecie, dzięki czemu wiemy, że jej przekaz dotrze do wielu osób.
Na początku występowały drobne problemy ze współpracą pomiędzy uczestnikami, ale udało się je szybko rozwiązać. Największą trudnością był natomiast brak czasu i możliwości spotkania. Mieszkamy w różnych częściach Warszawy, często kończymy zajęcia dopiero po 17 i przez to mogliśmy pracować nad projektem tylko w ramach godzin lekcyjnych lub w weekendy pod opieką naszych rodziców.
Przy projekcie pomagał nam brat jednej z uczestniczek, który zadbał o stronę techniczną. Pani Zuzia (koordynatorka) pomagała w kwesqach organizacyjnych, zaś pani Iza (nasza wychowawczyni) oraz rodzice doradzali nam i motywowali nas w trudnych chwilach.
